01. "Nie pozwolę ci upaść"

Rozmówiłam się z księdzem w cztery oczy, zapłaciłam mu stosowną kwotę i odeszłam. Nie żałowałam mu pieniędzy za bardzo skromny pogrzeb, jaki dane mu było zrobić. Dostałam spadek. Ogromny spadek po Michaelu. Prawnie, wciąż byłam jego jedyną córką i jednocześnie jedyną rodziną. W życiu, już dawno nie byłam dla niego nikim, a on dla mnie. Musiałam po prostu jakoś go pożegnać, żeby jego pracownicy – których też wielu wcale nie zostało – nie mieli mnie za potwora, jakim on zwykł być. Może w moich żyłach płynęła jego krew, ale zabrał mi tak wiele, tak bardzo go nienawidziłam, że musiałam przyznać to sobie i wszystkim innym – cieszyłam się, że nie żyje.

Odzyskałam wolność i siebie. A przynajmniej część siebie, tą, której nie zdążył zabić, chociaż próbował. Mogłam sama za siebie decydować, nikt mi nie groził śmiercią, nikt mnie nie szantażował, nikt niczego ode mnie nie wymagał. Byłam wolna. I mogłam spędzić ten czas sama ze sobą. Pragnęłam tego.

Stałam nad jego trumną jak wbita w ziemię. Patrzyłam, jak spuszczają ją w dół i zakopują. Musiałam pojawić się na pogrzebie, pokazać się. Nie było wielu osób. Tylko jego najbliżsi współpracownicy, ci, których sobie podporządkowywał i kilku tych, którzy byli mu coś winni. Wszystkich znałam i doskonale wiedziałam, że przyszli tylko dlatego, żeby upewnić się, że na pewno nie żyje.

Czasami tylko rozglądałam się wokół siebie. Wodziłam wzrokiem po znajomych twarzach i jedyne, co mnie nie zdziwiło, to to, że nikt go nie żałował. Nie zdołałabym zliczyć, ilu zabójstw dopuścił się Michael, ani jak wielkich krzywd nie wyrządził. Miałam wrażenie, że po prostu im ulżyło. Tak jak mi. 
Na całe szczęście, ceremonia pogrzebowa już się kończyła, ale tak czy inaczej – nie mogłam zostać tam ani chwili dłużej. Byłam najbliżej trumny i jako jedna z pierwszych od niej odeszłam. Już go zakopali. Już o nim zapomnieli. Ja musiałam o nim zapomnieć, jak najszybciej. Pozwolić sobie oddychać i zamknąć ten koszmar mojego życia raz na zawsze. Nigdy nie odzyskam tego, co mi odebrał i wiedziałam to na pewno, ale musiałam w  końcu zacząć żyć swoim życiem, na nowo. Od początku. Wcale nie musiałam się przeciskać przez tłumy, bo wcale ich nie było. Ci mężczyźni (bo nie było tu kobiet, poza mną) na dodatek utorowali mi drogę, bym mogła spokojnie opuścić to miejsce.

Już opuszczałam cmentarz. Jeszcze tylko kilka metrów.

- Violetta. – Usłyszałam za plecami znajomy głos.

Ten jedyny, który podtrzymywał mnie na duchu, żebym nie upadła.

- Zostaw mnie, Paul. Nie chcę z nikim rozmawiać – powiedziałam przed siebie, nie odwróciłam się do niego, bo po prostu nie mogłam.

Poczułam jego dotyk na swoim nadgarstku. Wiedział, że będę chciała się wyrwać, odejść i mieć to wszystko za sobą. Zawsze to robiłam, kiedy czułam, że jest bardzo źle. Uciekałam od wszystkiego, co mogło mnie zranić jeszcze bardziej. Byłam w tym najlepsza. W uciekaniu.

- Musisz z kimś porozmawiać. – Paul odwrócił mnie twarzą do siebie. Obrzuciłam go chłodnym spojrzeniem. Znał mnie bardzo dobrze. Dwa lata, dzień za dniem to wystarczająco, by poznać człowieka. – Nie możesz zawsze uciekać. Uciekanie skończyło się w momencie, kiedy Michael umarł. Nikt nie zrobi ci krzywdy, już nie.

Lubiłam jego głos. Był ciepły, troskliwy i pewny. Rzadko coś zaburzało jego barwę, był kojący. Czasami. I czasami to nawet pomagało, kiedy przekonywał mnie, że wszystko będzie dobrze. Paul doskonale wiedział, co mi powiedzieć, żeby utrzymać mnie na nogach przez wystarczający czas. Byłam mu za to wdzięczna. Głównie za to, że po prostu był, kiedy kogoś potrzebowałam.

A teraz naprawdę nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić.

- Nie pozwolę ci upaść – powiedział patrząc mi w oczy i prawie niezauważalnie skinął głową. – Nie znowu.

Zwinęłam wargi w cienką linię i pokiwałam głową.

W moim gardle tkwiła przerażająco duża gula, aż zabolało, kiedy przełykałam ślinę. Miałam tak od pewnego czasu, zaczęło się, kiedy Michael jeszcze żył. Zamykałam się w sobie, dużo myślałam, żyłam w swojej głowie i uciekałam od realnego świata. Paul pomagał mi się wydostać z dołka, czasami jeszcze nawet przed tym, jak w niego wpadłam.

Każdego dnia myślałam o Leonie. Do czasu, aż zmusiłam się, żeby o nim zapomnieć. A w skrócie: Michael mnie do tego zmusił. Groził mi, że go znajdzie i nagra film, jak go zabija, żebym nie miała podstaw, żeby mu nie wierzyć. Więc uwierzyłam, że muszę zapomnieć. Do dzisiejszego dnia, przez cztery długie miesiące, nie myślałam o nim. Patrząc na Paula, zastanowiłam się, czy Leon jeszcze o mnie pamięta.

I znowu.

Wymusiłam zapomnienie.

Chciałam uciec.

- Paul… ja nie mogę. – Pogrzeb się kończył. Musiałam stamtąd iść. – Muszę…

- Wiem, że źle się czujesz – powiedział nagle, jednocześnie mi przerywając mój nieskładny monolog. – Chodź, idziemy coś zjeść, a potem zawiozę cię do domu.

Pozwoliłam mu się prowadzić do kawiarni, gdzie czasami chodziliśmy na kawę i ciastko. A potem uświadomiłam sobie, że ja przecież nie miałam w domu. Już w dniu śmierci sprzedałam jakimś przypadkowym ludziom dom Michaela, kiedy jako pierwsi się po niego zgłosili, nie zastanawiałam się. Dom był drogi, więc miałam masę pieniędzy, plus ogromny spadek, i zero pojęcia, co z tymi pieniędzmi zrobić.

- Paul, ale ja nie mam domu.

- Masz – odparł stanowczo, otwierając mi drzwi do kawiarni. – Michael może był okropnym ojcem i strasznym szefem, ale zdawał sobie sprawę z tego, że jesteś jego córką i jeśli on kiedyś zginie, będziesz sierotą z masą pieniędzy i bez dachu nad głową. Miałabyś większy spadek, gdyby Michael nie zmusił mnie i Damiena, żebyśmy kupili ci dom. – Usiedliśmy przy wolnym stoliku, Paul podłożył mi menu pod nos. Byłam w szoku. – Więc teoretycznie i autentycznie, masz gdzie mieszkać. Dom jest zapisany na twoje nazwisko, jesteś właścicielką.

- Ale… jak podrobiliście mój podpis? – zapytałam zdziwiona.

- Michael się tym zajął.

- Przekupił sprzedawcę? – Uniosłam brwi.

Właśnie dowiedziałam się, że jednak miałam gdzie żyć. To było… pocieszające.

- Niewielką sumą – potwierdził Paul, po czym złożył zamówienie. Kobieta pożerała go wzrokiem, ale nie tym akurat się przejmowałam. Uświadomiłam sobie, że jednak nie byłam nikim dla Michaela. – Koleś był biedny, więc nie musieliśmy się długo targować. Dwa dni później wyjechał na wakacje z żoną i dziećmi. Taka ciekawostka, Michael skądś to wiedział.

- Jestem podła – stwierdziłam. Paul uniósł brwi, jakby chciał mnie zapytać, dlaczego tak sądzę. – Myślałam, że nic dla niego nie znaczę. On w każdym razie nic dla mnie nie znaczył. A kupił mi dom…

- Zniszczył ci życie, Violetta. Dom to żadna rekompensata. Dostałaś tyle pieniędzy w spadku, że kupiłabyś sobie trzy takie i pięć samochodów takich, jak ten na twojej posesji. Nie powinnaś od razu mu wszystkiego wybaczać.

- Nie wybaczyłam.

Wiedziałam, ze to wszystko to po części zasługa Paula. I dlatego upewniłam się, żeby Paul też dostał jakiś spadek. Miał na swoim koncie sporo pieniędzy i byłam pewna, ze o tym nie wie, bo już by się złościł.

Kelnerka podała nam jedzenie i dla Paula wodę, ja piłam kawę. Zwłaszcza o tej godzinie. Green zamówił za mnie, zawsze to robił. Wiedział co jem, a czego nie. Znał moje słabości i przyzwyczajenia. Był dla mnie jak starszy brat, jeden z lepszych starszych braci. Opiekował się mną, kiedy ja sama nie byłam do tego zdolna.

Upiłam łyk gorącej kawy. Była pyszna.

- Dlaczego nie jesz? – zapytał zielonooki, świdrując mnie podejrzliwym spojrzeniem.

Odłożyłam swoją kawę na stolik i wytrzymałam jego spojrzenie.

- Nie jestem głodna. Takie wyjaśnienie wystarczy?

- Nie – odparł momentalnie. – Masz zjeść, nie obchodzi mnie jak to zrobisz.

- Dlaczego?

- Bo jeśli nie zjesz teraz, to nie zjesz już dzisiaj nic – powiedział, po czym wpakował sobie do ust kolejną porcję frytek z rybą. Pokręciłam tylko głową i znowu delektowałam się kawą. – Violetta.

Jednym uchem wleciało, drugim wyleciało.

- Myślisz, że wiedział, że zginie? – zapytałam cicho, unosząc brew. Paul wyglądał na zdziwionego, gdy przeniosłam na niego spojrzenie. – Skoro kupił mi dom, musiał wiedzieć. Nie zrobiłby tego, gdyby nie wiedział. Przecież nawet nie przejmował się tym co robię, jak go nie ma. Więc dlaczego miałby…

- Violetta – przerwał mi. – Nie wiem, co planował, a czego się spodziewał. Nie byłem z nim aż tak blisko, po prostu wykonywałem polecenia i tyle. Powiedziałem ci, co wiem. Reszta pozostanie zagadką, bo Michael nikomu nie zwierzał się ze swoich problemów, nikomu nie powtarzał myśli. – Paul wymusił na mnie spojrzenie. – Chcę, żebyś o tym zapomniała.

Znowu pokręciłam głową.

Paul usiłował od wszystkiego mnie odwieść. Chciał, żebym o tym nie myślała, ale jak miałam tego nie robić, skoro Michael był moim ojcem i największym chamem na świecie, który prawdopodobnie krył najwięcej sekretów z nas wszystkich? Nigdy nie zdołam o tym zapomnieć, wiedziałam to doskonale. Nie przerywałam mu już w jedzeniu, podczas gdy ja nie tknęłam nawet swojego, ale wypiłam pyszną kawę. Nie mając już nic do roboty, gapiłam się na ludzi za oknem.

Wszystko było tak idealnie normalne. Ludzie szli chodnikiem, klęli w samochodach na korki i po prostu żyli swoim życiem. Jakaś babcia przechodziła przez jezdnię, kiedy traciłam wszelkie nadzieje na to, że ja kiedykolwiek będę normalna. Podniosłam wzrok i znowu zauważyłam babcię, a potem jego. Cała zesztywniałam, nie mogąc przestać na niego patrzeć. To było jak sen. Istny sen, z którego nie chciałam się budzić.

To na pewno był on.

Był zbyt idealny, zbyt przystojny i zbyt mój, żebym mogła w to nie uwierzyć.

Ale co robił w Chicago?

♦♦♦♦♦

OMG! Udało się! 

Nareszcie napisałam ten rozdział, chociaż tyle się męczyłam z tym całym wymyślaniem tego. Dwa miesiące to wystarczająco dużo czasu, żeby częściowo ułożyć sobie fabułę, pisząc przy tym trzy inne historie (jednej nie opublikowałam, jeszcze xd). Cóż, tak czy siak, nawet jestem z tego zadowolona. Jest wzmianka o śmierci Michaela, o przyjaźni Paula i Violetty i tym, że... no sami widzicie. Bardzo zastanawiałam się nad napisaniem prologu, ale jestem w tym do kitu, więc sobie odpuściłam. Może kiedyś napiszę prolog i dam go jako stronę, albo coś... Naprawdę nie mam do tego głowy :D 

Musicie mi koniecznie napisać, czy podoba Wam się ten pierwszy rozdział. Wiem, jest krótki, ale następne będą dużo dłuższe. Chodziło mi tylko o częściowe wprowadzenie do historii. Taka ciekawostka: od epilogu (listu Violetty do Leona) minął rok, czyli nie widzieli się dwa lata. Bardzo chciałam zacząć historię w tym momencie, bo będzie... ciekawiej ^^ I więcej do napisania dla mnie. Bo teraz, w tej części, chciałabym się skupić głównie na uczuciach Violetty, na jej życiu po śmierci ojca i na tym, co czuje do Leona. Chciałabym się na nich skupić. 

A co Leon robi w Chicago? ^^

Okaże się, na pewno nie w następnym rozdziale, także bez zbędnych nadziei ;*

Postaram się w miarę szybko napisać next ale nic nie obiecuję. Mam jeszcze dwa inne blogi, na które serdecznie zapraszam [linki obok!] i moje prywatne wymysły ;* 

Do następnego,

Cherry :*