1. ~ Nowe życie. Nowa praca.



     Stałam przed lustrem i patrzyłam na swoje odbicie. Zastanawiałam się co ja w tym lustrze w ogóle widzę. Kobietę z uśmiechem na twarzy, czy z maską nałożoną na twarz. Tak naprawdę sama nie wiem czy cieszę się z nowej pracy. Nie wiem jak odbiera to Ludmiła. Całe życie się bawiłyśmy, bo tak naprawdę to był nasz żywioł, zabawa, dyskoteki. Dzisiaj jeśli się uda, na pewno pójdziemy to oblać. Będziemy miały do tego powód. Stałam już ubrana w czarne jeansy i białą luźną koszulkę wsadzoną w spodnie. Prezentowałam się dobrze. Jeszcze czarne szpilki i będzie idealnie. Jestem strasznie ciekawa kim będzie mój nowy szef. Rodzice mają z nim kontakt i ponoć się lubią, ja jednak nigdy o nim nie słyszałam, a przynajmniej rodzice nie wspominali jak ma na nazwisko. Mam wrażenie, że ten dzień będzie pełen wrażeń... Ciekawe jakich.
     Schodząc do jadalni zauważyłam blond włosy i sukienkę w kwiaty. A to nie był nikt inny niż moja przyjaciółka Ludmiła. Po cichu stanęłam za nią i zakryłam oczy swoimi rękoma.
-Dzień Dobry. -szepnęłam jej do ucha.
-Dzień Dobry Viola. -odwróciła się i mnie przytuliła.
-Pięknie wyglądasz.
-Dzięki, ty też. Zupełnie jak nie ty. -zauważyła.
-No cóż, trzeba się poświęcić dla pracy.
-Niestety. Idziemy? -zapytała blondynka.
-Nie jemy śniadania? -zdziwiłam się, ona spojrzała na mnie rozbawiona, wzięła torebkę i wyszła z jadalni a ja za nią. -Lu?
-Zjemy na mieście, chodź marudo. -zaśmiała się. Nigdy nie zrozumiem tej dziewczyny.

 

     Dwadzieścia minut później byłyśmy już przed biurowcem. Ferro wydawała się być bardziej pewna siebie niż kiedykolwiek wcześniej. Może się wyspała... Ciekawił mnie powód radości przyjaciółki, ale znacznie większe znaczenie miało to czy dostaniemy pracę. Przygotowane na wszystko i pewnie siebie weszłyśmy do firmy. Przy drzwiach stali dwaj ochroniarze, dobrze zbudowani i nawet nie tacy brzydcy pomyślałam... Cholera, o czym ja myślę. Ludmiła przeszła obok nich zachwycając swoją postawą i wyglądem. Dali się oszołomić, zachichotałam. Ferro spojrzała na mnie tym swoim przesłodzonym wzrokiem i również się uśmiechnęła. Jeden z facetów postanowił się odezwać.
-Przepraszam, szukają panie kogoś? -zapytał szarmancko się uśmiechając w naszą stronę.
-Oszem, prezesa firmy, byłyśmy umówione na spotkanie; a z tego co wiem żaden z panów nim nie jest. -zauważyłam. Mina ochroniarzy była bezcenna. Nie sposób zauważyć, że byli zirytowani.
-Jest pani spostrzegawcza, ale... -nie dokończył, we względu na kobiecy głos wołający nasze imienia.
-Violetta Castillo i Ludmiła Ferro. -momentalnie się odwróciłyśmy, wołała nas starsza kobieta z szerokim uśmiechem. Po chwili rozpoznałam twarz. -Miałam nadzieję, że przyjdziecie.
-Pani Veronica Verdas, jak miło panią ponownie zobaczyć. -odpowiedziałam podchodząc do kobiety.
-Zauważyłam, że poznałyście już naszych przemiłych ochroniarzy. Thomas, proszę nie zawracajcie dziewczynom głów. -jeden z nich skinął głową i obaj cofnęli się o krok dalej. Natomiast pani Veronica zwróciła się do nas. -Jesteście umówione z moim mężem w sprawie o pracę, prawda?
-Tak. Mam nadzieję, że się nie spóźniłyśmy.
-Skądże Ludmiło, jesteście w samą porę. - oświadczyła. -Chodźcie za mną.


     Od jakiegoś czasu szłyśmy z Veronicą przez korytarz rozmawiając i śmiejąc się. Nie miałam pojęcia, że to właśnie w firmie jej rodziny będziemy pracować. Zapowiada się ciekawe spotkanie. Ludmiła była wciągnięta w rozmowę z panią Verdas, ona również ją znała. Kiedyś moi rodzice zapraszali ich na kolację i czasami ja z Ludmiłą bawiłyśmy się z nimi, to było jeszcze kiedy byśmy małe. Uwielbiałam panią Veronicę, zawsze była taka sympatyczna i miła. Jej mąż również przypadł mi do gustu. Zawsze poważny, ale jednak dawał namówić się na układanie klocków. Na samo wspomnienie się uśmiecham jak ta mała dziewczynka która miała pięć lat i zupełnie nie wiedziała co to znaczy pracować lub martwić się o coś. Teraz to zupełnie inna sprawa. Inne życie. Z myśli wyciągnął mnie głos Veronici.
-Dziewczyny jak wy cudownie wyglądacie, wyrosłyście na piękne, silne i mądre kobiety. Wierzę, że rodzice są z was dumni.
-Dziękujemy. -odpowiedziałyśmy jednogłośnie.
-Ahh.. To już tutaj, chodźcie, zapraszam. -powiedziała otwierając drzwi do gabinetu swojego męża. W pomieszczeniu było bardzo jasno, duże okna z widokiem na całe Los Angeles. Biało-beżowe ściany i ciemne drewno doskonale ze sobą komponowało. Ja i Ludmiła byłyśmy pod wrażeniem.
-Violetta Castillo i Ludmiła Ferro -to samo przywitanie, widać że małżeństwo. -Witam.
-Dzień Dobry. -odpowiedziałyśmy, Veronica odeszła od nas i stanęła u boku swojego męża, cudownie razem wyglądali.
-Usiądźcie. -gestem ręki wskazał dwa fotele przed jego stanowiskiem. Usłuchałyśmy polecenia.
-Wyrosłyście na piękne kobiety. Aż miło patrzeć. -uśmiechnął się Vincent. -Violetto rozmawiałem właśnie z twoimi rodzicami, są z ciebie dumni, z was obu.
-Dziękujemy. Miło to słyszeć. -odparłam.
-Ale nie przyszłyście rozmawiać o tym jak się zmieniłyście, tylko w sprawie pracy jeśli się nie mylę, a rzadko mi się to zdarza.
-Dokładnie, jaką posadę miałybyśmy zajmować? -zapytała Ferro.
-Asystentek.
-Pewnie się zastanawiacie czyich asystentek, już tłumaczę. -mówiła Veronica. -Ja pomagam w pracy Vincentowi, nie wiem czy wiecie ale mamy dwóch synów którzy nie zawsze są w stanie wszystko jak wy to mówicie "ogarnąć". Przyda im się pomoc i tutaj właśnie zjawiacie się wy.
-Zaraz, chodzi o to żebyśmy były asystentkami waszych synów. -powtórzyłam.
-Dokładnie.
-Nie wiedziałam ze państwo macie synów.
-Ja również. -dodała Ferro.
-Domyśliliśmy się, poznacie ich jutro... Jeśli pasuje wam taki układ. -ja i Ludmiła spojrzałyśmy na siebie i twierdzę, że jednomyślnie podjęłyśmy decyzję.


#####
Pierwszy rozdział prezentuje się tak, mam nadzieję że za bardzo go nie zepsułam xd
Myślę, że z pisaniem nie będzie aż tak źle, jak przypuszczałam :>
To co, ja zacznę już pisać drugi na jutro... ;)
Pozdrawiam ;*
'Hope

4 komentarze: